Het is niet voor niets dat de meeste schilders zich niet graag werkend in hun atelier laten filmen, want daar zijn ze het meest kwetsbaar. De documentaire 'Corneille, Martineau, sierhuis. Schilderen is mijn zuurstof' gaat over deze binnenwereld en over de passie van drie oude schilders, die waarschijnlijk tot op de dag van hun dood blijven schilderen.
Corneille, Anton Martineau en Jan Sierhuis, de eerste de tachtig al enkele jaren gepasseerd, de andere twee rond de tachtig, kennen elkaar goed en waarderen elkaar, maar verschillen wat betreft stijl en belang. Wat de schilders bindt, is hun passie. Wanneer we Jan Sierhuis bijvoorbeeld een flamencodanseres zien schilderen, begeleid door de fameuze gitarist Eric Vaarzon Morel, spat de passie van het doek en van het scherm.

De schilders vertellen Barbara met graagte en zichtbaar plezier hun verhalen, verlangens en gevoelens. Martineau vertelt ons het ontroerende verhaal over het tekenen van een droef paardenhoofd voor een joodse winkelier tijdens de oorlog.
Corneille vertelt in Frankrijk wat schilderen voor hem betekent en Sierhuis zien we met een bierviltje in de weer bij de verkoop van 'twintig kleine doekjes en 1 grote'. Martineau en Sierhuis bezoeken opnieuw het Nuenen van Van Gogh, bijna zestig jaar nadat ze daar voor het eerst kwamen. In Nuenen zien we de 'oude' schilders veranderen in de Amsterdamse schoffies van weleer.
Ook Corneille bezoekt, samen met zijn zoon, het graf van Van Gogh, hem zien we mijmeren bij de laatste rustplaats van zijn illustere voorganger.